Poniżej podaję tradycyjny przepis na galaretkę z giczy cielęcej – klarowny, delikatny, klasyczny wywar, który sam się żeluje dzięki kolagenowi z cielęciny. 

Źródło zdjęcia - tutaj

Galaretka z giczy cielęcej – przepis tradycyjny

Składniki (na ok. 6–8 porcji):

• 2–3 gicze cielęce (ok. 1,5–2 kg)

• 1 duża marchew

• 1 pietruszka

• 1 kawałek selera (korzeń)

• 1 średnia cebula (przekrojona i opalona nad ogniem)

• 2–3 ząbki czosnku

• 2 liście laurowe

• 4–5 ziaren ziela angielskiego

• 8–10 ziaren pieprzu

• Sól do smaku

• (opcjonalnie) natka pietruszki, jajka na twardo, groszek, kukurydza – do dekoracji

Przygotowanie

1. Gotowanie mięsa

1. Gicze należy dokładnie opłukać.

2. Wkładamy je do dużego garnka i zalewamy zimną wodą (ok. 3–3,5 l).

3. Powoli podgrzewamy – gdy zacznie się tworzyć piana, należy zdjąć ją łyżką.

4. Gotujemy na bardzo małym ogniu 2,5–3 godziny, aż mięso będzie miękkie i zacznie odchodzić od kości.

Im wolniej i delikatniej gotujemy tym galaretka będzie klarowniejsza.

2. Dodanie warzyw i przypraw

Po ok. 1,5 godziny gotowania dodajemy:

• opaloną cebulę,

• marchew, pietruszkę, seler,

• liść laurowy, ziele angielskie, pieprz, czosnek,

• sól.

Gotujemy kolejną 1 godzinę.

3. Obieranie mięsa

1. Wyjmujemy mięso i warzywa.

2. Mięso oddzielamy od kości, pokrój w kostkę lub porwij palcami.

3. Marchew kromy w plasterki – ładnie wygląda w galarecie.

4. Klarowanie bulionu (opcjonalnie)

Jeśli bulion jest mętny:

• przecedzamy go przez gęste sito lub gazę,

• możemy również klarować białkiem jajka (jak rosół).

5. Złożenie galaretki

1. Do miseczek lub foremki włkładamy mięso i warzywa.

2. Możemy dodać natkę, jajko na twardo lub groszek.

3. Zalewamy wszystko gorącym, przecedzonym bulionem.

6. Studzenie

• Odstawiamy do przestudzenia.

• Wkładamy do lodówki na minimum 6 godzin, najlepiej na noc.

Wywar z giczy cielęcej z reguły sam żeluje bez dodatku żelatyny.

Podanie

Podajemy z:

• sokiem z cytryny lub octem,

• świeżo zmielonym pieprzem,

• chlebem.

• Galaretka z giczy cielęcej (czyli z nóżek/kości cielęcych) to tradycyjny wyrób długo gotowany z części bogatych w kolagen. Jej właściwości wynikają głównie z zawartości naturalnej żelatyny, minerałów oraz długo gotowanego wywaru kostnego.

  Najważniejsze właściwości galaretki z giczy cielęcej

  1. Bogata w kolagen

  • Gicz cielęca zawiera dużo tkanki łącznej, ścięgien i kości – naturalnych źródeł kolagenu.

  • Po długim gotowaniu powstaje galareta, która tężeje sama, bez dodatku żelatyny.

  Potencjalne korzyści:

  • wpływa na sprężystość skóry,

  • wspiera funkcjonowanie stawów,

  • może wspierać regenerację chrząstki.

  2. Dobre źródło naturalnych aminokwasów

  W szczególności:

  • glicyna – korzystna dla jelit i wspiera sen,

  • prolina i hydroksyprolina – ważne dla tkanki łącznej,

  • glutamina – wspomaga regenerację przewodu pokarmowego.

  3. Minerały z kości

  Podczas długiego gotowania do wywaru przechodzą:

  • wapń,

  • fosfor,

  • magnez,

  • potas.

  Do jelit trafiają w niewielkich ilościach, ale są łatwo przyswajalne.

  4. Wspiera zdrowie układu pokarmowego

  Galareta z kości jest delikatna dla żołądka i może:

  • wspierać odbudowę bariery jelitowej,

  • działać kojąco przy stanach zapalnych przewodu pokarmowego.

  5. Właściwości sycące

  • Duża zawartość białka i kolagenu powoduje, że galareta syci mimo stosunkowo niewielu kalorii.

  • Niska zawartość węglowodanów (praktycznie ich brak).

  6. Niska cena i tradycyjna forma wykorzystania mięsa

  Gicz cielęca jest tańsza niż mięso szlachetne, a galaretka pozwala wykorzystać wartości odżywcze tkanki łącznej.

  Na co uważać?

  • Zawartość tłuszczu – zależy od tego, czy wywar został odtłuszczony. Dobrze zebrać warstwę tłuszczu po schłodzeniu.

  • Puryny – potrawy z kości mogą być niewskazane przy dnie moczanowej.

  • Sól i przyprawy – często dodaje się sporo soli, która zwiększa kaloryczność sodową dania.

  
  

 Jestem na etapie budowania nowego, pasywnego domu. To duże wyzwanie, ale też wielka radość. Podczas prac potrzebnych jest wiele różnego rodzaju sprzętów i narzędzi. Jednym z nich są drabiny – mniejsze i większe.

Źródło grafiki - tutaj

Dobra drabina — to nie tylko kwestia ceny. Przy kupnie warto zwrócić uwagę na kilka kluczowych aspektów: rodzaj drabiny, materiał, nośność, wysokość, stabilność i bezpieczeństwo.

Na co zwracać uwagę przy wybieraniu drabiny

- Dobór drabiny do pracy

• Wysokość — drabina powinna być na tyle wysoka, byś nie musiał nadmiernie się wychylać. Jeśli to prace wysoko nad głową (np. dach, rynny), wybierz drabinę wyższą.
• Stabilność i stabilne ustawienie — drabina musi stać na równej, twardej powierzchni. Drabiny przystawne czy teleskopowe trzeba odpowiednio ustawić pod kątem; drabiny rozstawne („wolnostojące”) muszą mieć solidne podparcie.
• Nośność (udźwig) — ważne by drabina utrzymała ciężar naszego ciała i narzędzi / materiałów, które zabieramy.

Istotną rolę odgrywa materiał.

• Drabiny aluminiowe — lekkie, odporne na korozję, łatwe w transporcie. Są dobrym wyborem do typowych prac domowych. Minusem: aluminium przewodzi prąd, więc nie nadają się do prac przy instalacjach elektrycznych.
• Drabiny fiberglasowe (szklano-włókniste) — cięższe, ale izolują prąd, więc są bezpieczne przy pracach elektrycznych lub w pobliżu instalacji.
• Drabiny drewniane — tradycyjne, czasem wybierane do wnętrz, ale cięższe, wymagają konserwacji.

Ważne są też stabilność i bezpieczeństwo / jakość wykonania

• Stopnie lub szczeble z powłoką antypoślizgową + solidne, szerokie podparcie u podstawy. To ważne szczególnie przy schodach, nierównej ziemi albo mokrej podłodze.
• Mechanizmy blokujące (zawiasy, blokady sekcji przy drabinach teleskopowych/rozwijanych) — muszą być solidne i łatwe do zablokowania.
• Certyfikaty / normy bezpieczeństwa — np. drabina powinna spełniać odpowiednią normę.

Przeznaczenie i częstotliwość użytkowania

• Do okazjonalnych prac domowych wystarczy prostsza, lekka drabina aluminiowa lub drewniana.
• Jeśli drabina ma być używana często albo do cięższych prac — lepiej zainwestować w solidniejszy model.
• Należy też pomyśleć o przechowywaniu — czy mamy miejsce  (drabiny teleskopowe lub składane łatwiej schować). 

Rodzaje drabin — plusy i minusy

Poniżej typowe typy drabin + kiedy które się sprawdza:

Drabina przystawna (jednoczęściowa / klasyczna „oparta o ścianę”)

• Zalety: prosta, lekka, często tania — dobra do drobnych prac przy domu (np. na elewacji, przy oknach, malowaniu).
• Wady / uwagi: wymaga oparcia o stabilną ścianę; trzeba uważać na kąt ustawienia; stabilność zależy od podłoża.

Drabina rozstawna / wolnostojąca (tzw. drabina A-frame / „rozłożona”)

• Zalety: samonośna — nie potrzebuje ściany; stabilna przy odpowiednim rozstawieniu; dobra np. do prac wewnątrz, malowania, konserwacji.
• Wady / uwagi: ograniczona wysokość; trzeba sprawdzić, czy zawiasy / rozporowe nogi są solidne i poprawnie zablokowane.

Drabina teleskopowa / składana / 3-elementowa / wielofunkcyjna

• Zalety: bardzo mobilna, zajmuje mało miejsca w transporcie i przechowywaniu; często ma regulowaną wysokość; uniwersalna — do różnych zadań.
• Wady / uwagi: przekładki, przeguby i blokady muszą być solidne — wadliwy mechanizm to ryzyko wypadku; warto zwracać uwagę na jakość i normy. 

Drabina platformowa / z platformą / ze schodami / robocza

• Zalety: wygodna przy długotrwałych pracach — stabilny podest, łatwiej trzymać narzędzia; dobra np. przy malowaniu, pracach instalacyjnych, remoncie.
• Wady / uwagi: zazwyczaj cięższa, mniej mobilna, często droższa.

Drabina do prac elektrycznych / specjalistyczna — z materiału izolującego

• Zalety: nie przewodzi prądu — bezpieczna przy instalacjach elektrycznych, blisko przewodów, w wilgotnym środowisku.
• Wady / uwagi: cięższa, droższa, może być mniej mobilna.

Podsumowanie — jak dobrać drabinę do naszych potrzeb

• Jeśli potrzebujemy czegoś do drobnych prac domowych (malowanie, czyszczenie, drobne prace przy elewacji) → lekka drabina aluminiowa przystawna lub rozstawna.
• Jeśli często pracujemy na wysokości, transportujemy drabinę lub mamy mało miejsca → drabina teleskopowa / składana / 3-elementowa.
• Jeśli prace wymagają pracy z prądem lub blisko instalacji elektrycznych → drabina z izolacją.
• Jeżeli planujemy częste, dłuższe prace — warto zainwestować w model bardziej stabilny, trwalszy, z większą nośnością i dobrym systemem blokad.

Na rynku znajdziemy szeroką gamę ofert, warto jednak zajrzeć tutaj: sklep.drabiny.info.

To bardzo ważny temat — renowacja posadzek przemysłowych oraz kompleksowy remont hal magazynowych po zakończeniu najmu to duże wyzwanie, ale przy dobrze dobranych metodach można osiągnąć trwałe i kosztowo efektywne efekty. 

Główne wyzwania przy renowacji posadzek przemysłowych po najmie

Przy remontach posadzek magazynowych po okresie wynajmu często pojawiają się problemy takie jak:

1. Uszkodzenia mechaniczne – pęknięcia, ubytki, ślady od kotew, odkształcenia.

2. Zabrudzenia – oleje, smary, zabrudzenia budowlane, pył.

3. Problemy dylatacyjne – nieszczelne lub uszkodzone dylatacje, co może powodować dalsze pękanie.

4. Nierówności powierzchni – zużycie betonu, spękania czy nierównomierna wyrównanie.

5. Brak zabezpieczenia – zużycie warstwy wierzchniej, pylenie betonu, brak impregnacji.

6. Wymogi BHP i logistyczne – podłoga musi być zdatna do dalszego użytkowania, np. przez wózki widłowe.

Sprawdzone rozwiązania technologiczne

1. Diamentowe szlifowanie i polerowanie betonu

• Technologia szlifowania diamentowego – pozwala usunąć nierówności, pory, ubytki i uzyskać gładką, zwartą powierzchnię betonową. 

• Polerowanie diamentowe + impregnacja – po szlifowaniu beton może być impregnowany, co zwiększa jego trwałość, odporność na zabrudzenia i ułatwia utrzymanie czystości.

2. Systemy mechanicznej obróbki – Silicol Renova

• System Silicol Renova to metoda mechanicznej obróbki posadzek betonowych + impregnacja. 

• Łączy narzędzia diamentowe oraz chemię (impregnanty), co daje trwałość i stosunkowo szybki czas realizacji.

3. Naprawa ubytków i spękań – żywice i materiał naprawczy

• Żywicowanie: wypełnianie pęknięć, ubytków, otworów po kotwach żywicą epoksydową lub poliuretanową. 

• Samopoziomujące zaprawy cementowe: gdy uszkodzenia są głębsze lub powierzchnia bardzo nierówna, można użyć cienkowarstwowych posadzek naprawczych.

• Stabilizacja płyty posadzki: w przypadkach, gdy beton się odkształcił lub jest niestabilny, iniekcje (metoda wstrzykiwania żywicy) mogą wzmocnić podłoże. Pracownia Posadzek stosuje iniekcję. (Pracownia Posadzek)

4. Naprawa i wymiana dylatacji

• Dylatacje (szczeliny kontrolne między płytami betonowymi) często wymagają naprawy lub wymiany profili dylatacyjnych. Pracownia Posadzek oferuje takie usługi. (Pracownia Posadzek)

• Wypełnianie dylatacji odpowiednimi materiałami elastycznymi, które będą odporne na obciążenia i ruch.

5. Doczyszczanie i odtłuszczanie powierzchni

• Często pierwszym krokiem renowacji jest dokładne czyszczenie powierzchni hal magazynowych – usunięcie pyłu, olejów, resztek chemii.

• Metody: mycie wysokociśnieniowe, czyszczenie chemiczne, a nawet czyszczenie suchym lodem. 

• Usuwanie starych oznaczeń poziomych, które mogą przeszkadzać w nowym ułożeniu powłok czy wykończeniu. utwardzanie powierzchni betonowej

• Polimeryzacja betonu to metoda, w której stosuje się specjalne środki chemiczne (np. mikrokrzemiany), które wnikają w beton i zwiększają jego twardość. Profekt wykonuje polimeryzację posadzek hal. (profekt.info)

• Taka obróbka zmniejsza pylenie, zwiększa odporność na ścieranie i wydłuża żywotność podłogi.

7. Całkowite powłoki żywiczne

• Gdy wymagana jest chemoodporność lub bardzo trwała powierzchnia – stosuje się powłoki żywiczne (epoksydowe, poliuretanowe, metakrylowe). BM Floor oferuje wykonywanie takich posadzek przemysłowych. (BM Floor - Posadzki przemysłowe)

• Po wyczyszczeniu i ewentualnej reprofilacji podłoża (naprawa ubytków) można położyć warstwę żywicy, co daje estetyczny, jednolity i odporny na zużycie efekt.

Proces renowacji – kluczowe etapy

Poniżej proponowany, uogólniony przebieg projektu renowacji hali magazynowej po najmie:

1. Audyt stanu posadzki

   • Inspekcja pęknięć, ubytków, dylatacji, stopnia zużycia.

   • Pomiar równości, grubości, wytrzymałości betonu, analiza przyczyn uszkodzeń (np. agresja chemiczna, obciążenia).

   • Taki audyt jest kluczowy, bo dobór technologii renowacji musi być dostosowany indywidualnie.

2. Przygotowanie powierzchni

   • Czyszczenie (mechaniczne, chemiczne, suchy lód).

   • Usunięcie zabrudzeń, starych powłok, oznaczeń.

   • Szlifowanie lub frezowanie, jeśli potrzeba.

3. Naprawa strukturalna

   • Wypełnianie pęknięć i ubytków żywicą.

   • Stabilizacja płyty betonowej (iniekcje).

   • Naprawa lub wymiana dylatacji.

4. Wykończenie powierzchni

   • Polerowanie diametralne lub ręczne, w zależności od efektu.

   • Polimeryzacja/utwardzanie.

   • Aplikacja powłok żywicznych, jeśli jest potrzebna warstwa ochronna.

5. Impregnacja i zabezpieczenie

   • Zabezpieczenie powierzchni impregnującym środkiem, który zmniejszy chłonność, pylenie i ochroni beton. (np. impregnaty polimerowo-krzemianowe) 

   • Ewentualne malowanie linii logistycznych, oznaczeń.

6. Odbiór i testy

   • Kontrola równości, nośności, estetyki.

   • Testy obciążeniowe, jeśli wymagane (np. wózki, regały).

   • Dokumentacja do odbioru przez wynajmującego (lub nowego najemcę).

7. Konserwacja / Utrzymanie

   • zaplanowanie cyklicznego czyszczenia i konserwacji (np. mycie, polimeryzacja co pewien czas) — by utrzymać nową jakość posadzki.

   • Monitoring uszkodzeń – regularne przeglądy.

Z tym wszystkim warto zwrócić się do VAWNIK S.C.

Projekty z resztek włóczki to idealny sposób na praktykowanie zero waste w rękodziele — pozwalają wykorzystać każdy centymetr przędzy, a przy okazji stworzyć coś wyjątkowego i kolorowego. 

Źródło zdjęcia - tutaj

Oto lista inspiracji i praktycznych pomysłów na to, co można zrobić z włóczkowych resztek, pogrupowanych według ilości materiału:

Małe resztki (kilka metrów)

Idealne do wykorzystania naprawdę najmniejszych kawałków.

• Pompony i chwosty – możesz ozdobić nimi czapki, torebki, zasłony, klucze.

• Ozdoby choinkowe – małe gwiazdki, serduszka, mini skarpety.

• Sznurki dekoracyjne / girlandy – np. z mini trójkątów, kwiatków lub pomponików.

• Zawieszki na prezenty – osobisty akcent do pakowania upominków.

• Próbniki wzorów / próbki ściegów – wykorzystaj resztki do nauki nowych technik.

Średnie resztki (kilkanaście–kilkadziesiąt metrów)

Tu można już stworzyć małe, praktyczne rzeczy.

• Podkładki pod kubki lub doniczki – kolorowe, patchworkowe, idealne na prezent.

• Opaski na głowę, scrunchie – modny i szybki projekt.

• Mini maskotki / amigurumi – świetny sposób na zużycie różnych kolorów.

• Etui na telefon, okulary lub szydełka – praktyczne i proste.

• Breloczki lub zawieszki – małe projekty, które szybko się robi.

Większe resztki (kilka motków różnych kolorów)

Jeśli masz więcej, ale w różnych kolorach – postaw na patchwork lub projekty wielobarwne.

• Koc lub pled „scrap blanket” – np. z kwadratów granny square.

• Sweter lub kardigan w stylu „color block” – oryginalny i unikatowy.

• Dywanik / chodniczek – zwłaszcza z grubych resztek lub przędzy T-shirt yarn.

• Torba lub koszyk – szydełkowany lub pleciony.

• Poduszki dekoracyjne – świetny sposób na dodanie koloru wnętrzu.

Pomysły na kreatywne łączenie resztek

• Technika „magic knot” – łączenie nitek bez widocznych supełków.

• Przejścia tonalne – układaj kolory od jasnych do ciemnych dla efektu ombre.

• Patchwork / granny squares – klasyka w duchu zero waste.

• Striped projects – paski w losowych kolorach, bardzo modne!

Dodatkowe wskazówki zero waste

• Przechowuj resztki w słoikach lub pojemnikach kolorami lub grubością.

• Z bardzo krótkich nitek możesz zrobić wypełnienie do maskotek.

• Oddaj niepotrzebne włóczki lokalnym szkołom, domom kultury lub organizacjom charytatywnym.

Taka mini ściąga symboli dziewiarskich to bardzo praktyczne narzędzie — możesz ją mieć przy sobie podczas robótki lub wkleić do notesu z projektami.

Źródło grafiki - tutaj

Podstawowe oczka

Narzuty i dodawanie oczek

Ujmowanie oczek (2 razem)

Oczka przekręcone

Warkocze (skrzyżowania oczek)

Inne przydatne oznaczenia

Notatki:

Czytaj schematy:

• na płasko: parzyste rzędy od lewej do prawej, nieparzyste od prawej do lewej

• na okrągło: wszystkie rzędy od prawej do lewej

Zawsze sprawdź legendę w danym wzorze — wydawnictwa mogą mieć inne symbole.

Umiejętność czytania schematów i wzorów dziewiarskich (czyli opisów i diagramów do robótek na drutach lub szydełku) to klucz do samodzielnego wykonywania dowolnych projektów z włóczki.

Źródło grafiki - tutaj

1. Rodzaje wzorów dziewiarskich

Wzory możesz spotkać w dwóch formach:

1. Opis słowny (pisany) – np.:

   Rząd 1: 2 prawe, 2 lewe – powtarzaj do końca rzędu.

   Rząd 2: 2 lewe, 2 prawe – powtarzaj do końca rzędu.

2. Schemat graficzny (diagram) – wzór narysowany jako siatka symboli.
   Każde oczko to jeden kwadracik, a symbol w nim oznacza sposób przerobienia.

2. Czytanie schematu graficznego

Kierunek czytania:

• Na drutach:

  • Rzędy parzyste (prawe) czytamy od prawej do lewej.

  • Rzędy nieparzyste (lewe) – od lewej do prawej.

• W robótkach okrężnych (na okrągło) – zawsze od prawej do lewej.

Oznaczenia podstawowe (mogą się różnić między wzorami!):

Legenda do wzoru zawsze powinna być podana obok schematu – bez niej nie interpretuj symboli na własną rękę, bo różne wydawnictwa mają różne konwencje.

3. Czytanie wzoru pisanego

W opisach słownych kluczowe są skróty i powtórzenia:

Przykład:

Rz. 1: 2p, 2l – powtarzaj do końca rzędu.

Rz. 2 i wszystkie kolejne – przerabiaj oczka tak, jak schodzą z drutu.

To klasyczny ściągacz 2x2.

4. Wskazówki dla początkujących

1. Zawsze czytaj legendę – nawet jeśli myślisz, że znasz symbole.

2. Zaznaczaj rząd, w którym jesteś – np. linijką magnetyczną, markerem lub kartką.

3. Zrób próbkę – kilka rzędów wzoru na zapasowym kawałku włóczki, by zrozumieć rytm.

4. Powtarzanie wzoru: często część schematu jest oznaczona grubszą ramką – to raport wzoru, który powtarzasz na szerokość lub wysokość.

5. Nie zrażaj się – pierwsze kilka prób często wymaga prucia. To normalne 😊

 5. Przykładowe źródła nauki

• YouTube – wpisz „czytanie schematów dziewiarskich” lub „knitting chart reading”.

• Strony i blogi dziewiarskie: Ravelry, Garnstudio (Drops Design), We Are Knitters.

• Książki:

  • „Wzory na drutach” – Monika Jefimow

  • „Vogue Knitting: The Ultimate Knitting Book” (ang.) – świetna biblia symboli.

  • „450 ściegów na drutach” 

Oto kalendarz prac ogrodowych na listopad – tydzień po tygodniu, dopasowany do polskich warunków klimatycznych

Źródło zdjęcia - tutaj

Tydzień 1 (1–7 listopada) – Porządki i zabezpieczanie ogrodu

Tydzień 2 (8–14 listopada) – Przygotowanie na mróz

Tydzień 3 (15–21 listopada) – Zamknięcie sezonu

Tydzień 4 (22–30 listopada) – Zimowe przygotowania i ptaki

Listopad w ogrodzie to czas porządków i przygotowań do zimy 🌿❄️. Choć sezon wegetacyjny dobiega końca, jest jeszcze sporo do zrobienia, by rośliny dobrze przetrwały zimę i ogród był gotowy na wiosnę.

Źródło zdjęcia - tutaj

Oto najważniejsze prace ogrodowe w listopadzie — podzielone tematycznie:

🌳 Drzewa i krzewy

• Zabezpiecz rośliny wrażliwe na mróz (np. róże, hortensje, młode drzewka owocowe): obsyp podstawy korą, liśćmi lub ziemią; okryj agrowłókniną.

• Biel pnie drzew owocowych wapnem — zapobiega pękaniu kory przy dużych wahaniach temperatur.

• Usuń zeschłe i chore owoce („mumie”) oraz opadłe liście z objawami chorób — ograniczysz źródła infekcji na przyszły sezon.

• Można sadzić drzewa i krzewy z odkrytym korzeniem, dopóki ziemia nie zamarznie.

🌸 Rośliny ozdobne

• Zabezpiecz byliny i rabaty: przytnij suche części, ale zostaw te, które stanowią schronienie dla owadów (np. trawy ozdobne).

• Okryj wrażliwe rośliny (np. lawendę, budleję, rozchodniki) słomą, liśćmi lub stroiszem.

• Wykop cebule kwiatów niezimujących w gruncie (np. dalie, kanny, mieczyki), osusz i przechowuj w chłodnym miejscu.

🥕 Warzywnik

• Zbierz ostatnie plony (por, jarmuż, brukselka, pietruszka naciowa często wytrzymują lekkie mrozy).

• Przekop grządki – najlepiej z dodatkiem kompostu lub obornika, aby gleba nabrała struktury przez zimę.

• Okryj zimujące warzywa (np. pietruszkę, seler, pory) warstwą liści lub słomy.

🌱 Trawnik

• Ostatnie koszenie – nie za nisko (ok. 4–5 cm).

• Usuń liście – zalegające gniją i ograniczają dopływ powietrza do trawy.

• Napowietrz i nawoź trawnik nawozem jesiennym (z większą ilością potasu, mniej azotu).

🪵 Inne prace

• Wyczyść i schowaj narzędzia ogrodowe, zabezpiecz drewniane trzonki.

• Opróżnij i schowaj węże ogrodowe, konewki, opróżnij system nawadniania.

• Zadbaj o ptaki – przygotuj karmniki i zapas ziaren.

• Zrób kompost z opadłych liści (ale nie tych z chorych drzew!).

Blokowanie robótek to bardzo ważny etap w dzierganiu na drutach lub szydełkowaniu, który często bywa pomijany przez początkujących, a potrafi diametralnie poprawić wygląd gotowej pracy.

Blokowanie robótki z wełny krok po kroku

1. Namoczenie

1. Napełniamy miskę letnią wodą (nie gorącą – wełna może się sfilcować!).

2. Dodajemy odrobinę delikatnego środka do prania wełny (lub kilka kropel płynu do mycia włosów).

3. Zanurzamy robótkę i pozwalamy jej nasiąknąć wodą przez 15–30 minut.
   – Nie mieszamy, nie pocieramy, bardzo lekko ugniatamy – wełna jest delikatna.

2. Odciśnięcie wody

1. Ostrożnie wyjmujemy robótkę z wody, podtrzymując ją całą dłonią (żeby się nie rozciągnęła).

2. Kładziemy dzianinę na dużym ręczniku, zwijamy jak rulon i delikatnie dociskamy, by odcisnąć nadmiar wody.
   Nie wykręcamy!

3. Formowanie i przypinanie

1. Rozkładamy robótkę na macie do blokowania (lub np. na karimacie, materacu, ręczniku).

2. Nadajemy jej docelowy kształt i wymiary – prostokąt, trójkąt, koło itd.

3. Przypinamy szpilkami nierdzewnymi (lub drutami do blokowania):

   • w narożnikach,

   • wzdłuż brzegów,

   • a w chustach – w każdym ząbku ażuru, żeby ładnie się rozciągnął.
     Szpilki wbijamy pod lekkim kątem – robótka się nie zsunie.

4. Suszenie

1. Pozostawiamy robótkę do całkowitego wyschnięcia – może to zająć 1–2 dni.

2. Nie przyspieszamy procesu (np. suszarką), bo wełna może się zdeformować.

3. Gdy wyschnie, zdejmij szpilki – robótka powinna zachować kształt.

Efekt

Po zblokowaniu robótka:

• ma równiutkie oczka,

• wzór (np. ażur) jest wyraźny i „otwarty”,

• krawędzie są proste i nie zawijają się,

• dzianina staje się miękka i puszysta.