Skarby z szafy, czyli skarpety mojej mamy

W mojej rodzinie na drutach robi się od pokoleń. Dziergała babcia, dziergała mama, dziergam ja. Własnych córek nie wyuczyłam do końca tej sztuki, bo, jak to Matka Polka, byłam ciągle zabiegana. Ale moje dziewczyny spełniają się artystycznie w inny sposób. 

Robienia na drutach nauczyłam się już w szkole podstawowej. Pamiętam, że było to w drugiej lub trzeciej klasie. Robiliśmy wtedy próbniki wzorów. Ja wykonałam je z różowej, bawełnianej zerówki, bo taką włóczkę mieliśmy w domu. Pierwszą moją poważną robótką była kamizelka w biało - niebiesko - czarne paski.

Moja mamusia wyczarowywała na drutach różne cuda. Babcia cierpliwie uczyła mnie jak zakończać robótkę. Pamiętam, że mówiła co mam robić, a sama była zajęta w tym czasie krzątaniem się po domu. Nie zaglądała na to, co robię, tylko mówiła, a ja słuchałam. Słuchałam i robiłam.  Cierpliwie i powoli. Tak, jak cierpliwie tłumaczyła mi babcia.

Pamiętam też, że w liceum robiłam sobie sweter. Czerwony. W czarne, norweskie gwiazdy. Na stole porozkładane książki i zeszyty. Tata wszedł do pokoju, to ja - nos w lekturę i udawałam, że się uczę :) A pod stołem na kolanach robótka. Liceum skończyłam, studia też i... sweter rzecz jasna również.

Było też szydełkowanie, haftowanie. Ale na wszystko nie starczało czasu.

Dziś pokażę skarpety wydziergane przez moją mamusię. Są zrobione z szorstkiej, owczej wełny. Ocieplacze na stopy już się trochę sfilcowały i przybyło im lat, ale uroda pozostała :) Mamusia obecnie już nie dzierga, bo nie da rady, ale jej piękne dzieła pozostały. Nie tylko te ciepłe, wełniane skarpety.

Pozdrawiam cieplutko i zmykam do obowiązków.

Dobrego dnia i całego tygodnia.

Pa, pa :)